Zeg Hermina, hoe gaat een verandering bij jou thuis?

Zondag 4 maart jl. poste ik mijn 1e blog met als titel: Ochtendspits!

Naar aanleiding van dit blog trad een moeder met mij in contact op het schoolplein. Ze had ‘m gelezen en was enthousiast met de tips aan de slag gegaan. Zo ook met het ‘zelf klaarmaken van de lunchtrommeltjes door haar zoons’. Nou dat ging bij haar jongens niet zonder slag of stoot gaf ze aan. En dat was volgens haar nog maar zacht uitgedrukt. “Tjee zeg, wat een gedoe” zei ze en ook aan haar lichaamstaal kon ik duidelijk aflezen dat deze verandering ook haar nog de nodige energie kostte, ook al hoefde ze het bakjes niet meer zelf te vullen. Hoe gaat zo’n verandering bij jou thuis vroeg ze? Ik lachte haar toe, niets is vast in het leven, behalve verandering en dat is wennen en dat mag. Ik illustreerde dit met een voorbeeld, uiteraard uit mijn eigen gezin.

Een voorbeeld uit huize Terpstra

Ik weet nog goed dat ik hier thuis de vaatwasser legen/vullen als klusje
introduceerde. Dat gezicht van beide meiden.. ? Ik zie het nog zo voor me.
Tuurlijk geeft een kind dan tegengas. Logisch, gezond ook! Als we als ouder dan geen grenzen stellen en overstag gaan, is het hek van de dam. Dat ze tegengas geven is heel normaal. Tja wennen mag denk ik dan. Dat benoem ik dan ook, zonder verder veel aandacht eraan te geven. Het is soms wat het is. De eerste dagen was het een beetje wennen voor de meiden hier. De activiteit op zich en het invoegen in de structuur van de ochtend. Oeps vergeten hoorde ik dan. Hun begeleiden hierin en tijd een middel laten zijn….in no time zit het er in en zingend en dollend doen ze het nu samen. En als echte zusjes betaamd, heel soms ook wel eens kibbelend. Heerlijk toch? Ook dat maakt hun een grote meid, daar leren ze veel van…en dan is de schooldag nog niet eens begonnen ?Een verandering is wennen en een kind geeft – zeker als de verandering voor hem of haar als nadelig voelt – tegengas. Dat is heel normaal. Dat gebeurde hier – met het voorbeeld van de vaatwasser – ook. De mate waarin hij of zij dat doet hangt o.a. af van het temperament van het kind. Ook de mate waarin het kind gewend is mee te helpen thuis (of niet) en snapt waarom dat SAMEN gebeurd. En het hangt ook af waar het om gaat, welk type klusje. Het zelf klaarmaken van de lunchtrommeltjes ging hier thuis eigenlijk zonder gemaar en met plezier, de vaatwasser daarentegen…daar hadden de zusjes hier minder zin in, zoals je hebt kunnen lezen.

Kinderen proberen over het algemeen of ze het voor elkaar krijgen om dat ‘stomme’  klusje niet te hoeven doen. Het is aan ons als ouder(s) om daar gepast mee om te gaan. Wat is gepast hoor ik je denken. Het is goed te benoemen dat je hulp wenst en waarom. En als ze dan de eerste paar dagen ‘klagen’ of ‘mopperen’, ach…de aanhouder wint. Als ze eraan gewend zijn, als het in hun systeem zit,  stopt of mindert dat vanzelf.

Belangrijk is dat je je niet laat raken, je laat opwinden. Laat hun negatieve reactie bij hun. Zorg dat jezelf in een goede energie blijft. Een relaxte houding ‘het is wat het is’ helpt daarin. Staan voor je ideeën, en jouw waarden die je doorvertaald in je opvoeding en die je doorleeft in heel je zijn, thuis, op het werk…overal!

Een van mijn waarden is: samen maken we de wereld mooier. Deze moeder zag er aan het einde van ons gesprekje op het plein een stuk relaxter uit. Een luisterend oor, vragen stellen om e.e.a. te relativeren en haar stimuleren om vooral door te gaan en te staan voor haar eigen waarden, idee en wens….tof om daarin van betekenis te zijn. Met een glimlach verliet ik het schoolplein…..